2001 yılının kasım ayına kadar yani hamileliğimin 9.ayına kadar çalıştım.O tarihten sonra ise çok sevdiğim sigortacılık mesleğini oğlumu kendim yetiştirebilmek için bıraktım.Kısmet olursa o biraz büyüsün tekrar başlarım dedim kısmet olmadı ama hiç sevmediğim ev hanımlığı üzerimde yapışıp kaldı.
Bugün oğlum 11 yaşında ben pişmanmıyım işten ayrılmaktan ve onu yetiştirmekten aslaaa....Allah pişmanlık vermesin çok mutluyum oğlumun ilk adımımda ilk kelimesinde ilk dişinde hep yanında olmaktan .Onunla derslerini çalışmaktan beraber futbol oynamaktan,ip atlamaktan yerden yüksek oynamaktan.
Allahıma şükürler olsun ki bugün oğlum bu zamana kadar yaşatabileceği en güzel duyguyu yaşattı bana
Okul 1.cisi oldu gözlerim doldu kalbimin sesini sanırım yanımdaki herkes duydu öğretmeni bu ikinizin başarısı dedi(Kayrayı ders çalıştırmadan önce kitaplarını ben okur çalışırım sonra test yaparım v.s.)çok çok mutluyum:Allahım öncelikle evlat duygusunu hepinize yaşatsın sonrasında çocuklarımızı akıllı hayırlı ve aklını iyi yerlerde kullananlardan eylesin.Başarıları daim olsun hepsinin
çok çook mutluyum sizlerlede paylaşmak istedim bu mutluluğumu
