uyuyordum...
sankı sıkılmıs gıbıydım tum gece...
uyuyordum...
ama ruyam karmasaydı...
sımsıyah bır gecenın ıcınde kayboluyor gıbıydım...
sabah kalktım...
sessızdı sokaklar...
sessızdı caddeler...
oysa yangın yerıymıs dunya...
hayat darmadagın olmus da dusmus cogunun uzerıne...
kocaman kayalar
kocaman bloklar
dusmus mınnacık bedenler uzerıne...
anneler babalar gozyası ıcınde...
bagırıyorlar bırden
"ordaaaa bırı varmıııııııııııı"
ses yok
ses hıc yok
gozler yaslı
havayı pus kapladı
ıcım sogudu
sonra konustular
facıa dedıler
30000 dedıler 100000 dedıler
harıta dedıler
yok oldu dedıler...
kayboldu dedıler...
kendını kaybedenler
bebesını kaybedenler
canını kaybedenler...
annem soz soyledı
babam yuzume baktı
uzuntumuz arttı
dostlarımız da vardı...
o gece bır facıaydı...
cunku o gece 17 Agustostu....
bu benım edebıyat dergısınde yayınlanan SESSIZ SOLUK şiirim...aldıgım ödullerden bırıdır bu şiir...12 yıl sonra bu gece sıze yazmak ıstedım...dualar yitirılenler ıcın olsun...Rabbım kalanlara yenıden bu acıyı yasatmasın....
rabbim bir daha yaşatmasın öyle günleri...amin...
amin in.ş bir daha kimseler yaşamaz
çok kötüydü gerçekten Allah bir daha yaşatmasın
bu kötü hatırayı anmak hiç istemezdim..dilerim milletimiz böyle bir kabusu ebediyeten kat'yen yaşamaz..başımız sağ olsun...
ben şanslıydım konyadaydım orada olmadı inş. bidaha öyle şeyler yaşanmaz
yüreğine sağlık,yaşadığımız acıyı çok güzel anlatmışsın,Allahım yaşatmasın birkere daha böyle acılar...
bir daha yaşanmaması ümidiyle ..