150 kg döküm sobanın yanımda top gibi zıpladığını, buzdolabının mutfaktan çıkıp hole kadar geldiğini.Kolon ve krişlerdeki demirlerin eğilip bükülürken çıkardıkları sesleri.Yamulan bükülen duvarların kapıları sıkıştırmasını,o kapıları açamamanın verdiği korkuyu, telaşı.
Fare gibi sıkışıp kalmayı.Acizliği.
Annemin uzun yıllardır sakladığı kullanmaya kıyamadığı tabak çanak porselen ve cam namına ne varsa herşeyin paramparça olduğuna şahit olmayı.Tüm bunlar olurken çıkan o gürültüden kendi sesimi duyamamayı.Akşam selamlaştığımız komşumuzun enkaz altında kalmasını.Ölenleri, kaybolanları, ağlayanları, donup kalanları,çaresizliği,umutsuzluğu.
Asla unutamam.
Allah bu acıları bir daha kimseye yaşatmasın.
